Met Colruyt uit Corona en (veel) verder #1

< Lees hier wat voorafging in de eerste afleveringen van het dagboek uit 2020

Deel 7: Het eerste gesprek

Gepubliceerd op 7 april 2023

Op 5 mei 2020 publiceerde ik het zesde deel van “Van Kick-off tot Corona en verder”. Daarin  vertelde ik het verhaal van de oprichting van Robinetto, en wat er met ons bedrijf gebeurde tijdens de Pandemie. Ik noem die reeks van blogposts intussen “mijn Corona-dagboek”. Ik heb er toen veel positieve reacties op gekregen. En zelfs bij onze laatste aanwervingsronde in december 22 hoorde ik vaak van sollicitanten dat ze mijn dagboek hadden gelezen. De teller staat inmiddels op meer 1.000 lezers. (Een bestseller zal het niet worden, maar toch fijn dat in deze tijden zoveel mensen tijd namen om ook eens een longread te lezen)

Ik moet iets bekennen

Dat zesde deel werd het voorlopig laatste deel. En nu, bijna drie jaar later, schrijf ik het vervolg. Waarom nu pas? Ik moet iets bekennen: Ik kon toen echt niet verder schrijven. En wel hierom: ik had ervoor gekozen om een eerlijk en transparant verhaal te vertellen, om een persoonlijke inkijk te geven in de backstage van onze startup. En tijdens het schrijven, meerbepaald in maart 2020, hadden we een eerste gesprek met Colruyt Group. Het eerste gesprek van een lange reeks, die uiteindelijk zou leiden tot de participatie van Colruyt Group in juli 2021. En ook al waren die eerste gesprekken nog zeer vaag (en dat is licht uitgedrukt), er was wel een duidelijke afspraak: deze gesprekken zijn strikt vertrouwelijk, en niemand hoeft te weten dat Robinetto en Colruyt Group in gesprek zijn.  Heel duidelijke afspraak, uiteraard ook op papier gezet in een NDA-contract (“Non Disclosure Agreement” ofwel: geheimhoudingsovereenkomst). 

Samengevat: Ik ben bezig met het schrijven en publiceren van een eerlijk en transparant dagboek. En een groot deel van mijn tijd ben ik bezig met iets dat top secret is. Dan stopt het schrijven. Want liever geen dagboek dan een fake dagboek. 

Waarom ik weer verder kan schrijven aan mijn dagboek

Spoiler alert: die gesprekken hebben wel degelijk belangrijke gevolgen gehad (en dat is wederom nogal zacht uitgedrukt). Heel binnenkort zullen die gevolgen voor iedereen die het zien wil, duidelijk en tastbaar worden. De periode van geheimhouding is ongeveer ten einde. En daarom kan ik nu, eindelijk, verder schrijven.  Welkom terug!

Waar waren we gebleven? Op 5 mei 2020 eindigde deel zes met: 

“Voor Robinetto en mij zal de uitdaging zijn om te durven experimenteren, toch genoeg focus te houden, en op het juiste moment in onze zoektocht straffe keuzes te maken. Want er moet een bedrijf uit de grond worden gestampt dat de wereld een beetje beter maakt. Omdat het nodig is, voor ons allemaal.”

Allemaal leuk, maar wat willen jullie eigenlijk van ons?

Terug naar 2020. Op 7 mei hebben we een eerste kennismakingsoverleg met Colruyt Group. Het overleg is er gekomen met de hulp van een aangetrouwd familielid van mij. Hij werkt al jaren bij Colruyt, weet waar we met Robinetto mee bezig zijn, en in een gesprek stelt hij zelf voor om eens een afspraak vast te leggen met een aantal collega’s die binnen Colruyt Group met innovatie rond water bezig zijn.  (De betekenis en waarde van deze introductie blijkt intussen wel héél groot te zijn, dank Dirk!).

Ik laat Patrick, één van mijn drie co-founders, weten dat we een meeting met Colruyt vast hebben.  We pingpongen onze ideeën over en weer. Wat gaan we aan Colruyt vertellen? Wat mogen we vertellen? Gaan we hen bruskeren als we zeggen dat wij flessenwater eigenlijk weg willen? Want Colruyt is tot nader order wel de grootste verkoper van flessenwater in België. Stél dat Colruyt open staat voor samenwerking, wat zouden we dan kunnen voorstellen? Natuurlijk spreekt het tot de verbeelding dat we “iets” met Colruyt zouden kunnen doen, maar wat? Hoe kunnen we dat uur zo goed mogelijk gebruiken?

We besluiten om een presentatie voor te bereiden waarin we onze missie en huidige activiteiten kunnen voorstellen. En we bedenken enkele richtingen voor mogelijke samenwerkingen. We weten totaal niet waaraan we ons kunnen verwachten. Ik ken Colruyt wel, alleszins de Colruyt-winkels, en ik weet ook dat ze voor en achter de schermen met allerlei andere dingen bezig zijn, zoals windmolens en waterstof. Maar wat vinden ze eigenlijk van drinkwater? Patrick wijst me er op dat we in die meeting vooral moeten te weten komen wat zij eigenlijk willen, waarmee zij bezig zijn. Goed idee, lijkt me, maar ik vrees dat zij hetzelfde willen weten van ons. 

Huiswerk

Het overleg was gepland in de kantoren van Colruyt, maar intussen zit het land al 2 maanden in lockdown, en daardoor mogen we niet naar Halle. Het wordt een online meeting. Lastig voor een kennismaking, maar hey, je krijgt niet iedere dag de kans om te spreken met de grootste retailer van België.  Er verschijnen 3 Colruyt medewerkers op ons scherm. Het blijken medewerkers te zijn van de R&D afdeling, die al een tijdje “bezig zijn met drinkwaterprojecten”. Er worden al snel kritische vragen gesteld bij onze presentatie, maar achteraf hebben we wel het idee dat we ze allemaal konden beantwoorden.

Op onze boodschap dat we Robinetto hebben opgericht om op zo veel mogelijk plaatsen flessenwater te vervangen door getapt water, wordt niet echt duidelijk gereageerd. We krijgen moeilijk hoogte van waar deze mensen eigenlijk mee bezig zijn, laat staan waar ze naar toe willen. Het voelt echt een beetje alsof we elkaar allemaal wat besnuffelen zonder uit ons kot te komen. Op het einde van de meeting krijgen we de vraag of we binnen enkele weken nog eens willen afspreken, maar dan wel met een meer gerichte voorbereiding. “Wat willen jullie eigenlijk van ons?”, is het huiswerk dat we meekrijgen.

Wat te denken van deze meeting? We weten het zelf niet goed. Patrick, zoals altijd zijn eigenste oplossingsgerichte en positieve zelf, stelt me gerust: ”Het feit dat er een volgende meeting komt, is super. Een beter resultaat van deze meeting had ik me niet kunnen inbeelden.”

We nemen onszelf voor om nu eens écht goed na te denken wat we met dit mega-grote bedrijf zouden kunnen doen. Ergens voelt het als een laatste kans om een punt te maken. We hebben er zelf geen idee van tot welk soort samenwerking dit kan leiden. Een echte investering vanuit Colruyt Group is op dat moment iets waar we zelfs nog niet aan (durven) denken. En uiteraard mogen we niet vergeten om intussen elke dag te vechten om het hoofd boven water te houden in deze tijden van Corona-lockdown. We hebben drie weken om met iets te komen dat ons hopelijk op weg zet naar een echte samenwerking.

Lees verder in Deel 8 >