Van Kick Off tot Corona en verder #3
< terug naar deel 2. naar deel 4 >
Deel 3: De Horeca
Na de zomer startten we ook met het verkopen van watertaps in de horeca. Dat lukte aardig. We konden onze freelance medewerkers steeds meer werk aanbieden en samen met de helden en geestesgenoten van Jaagbaar ontwikkelden en bouwden we onze eigen mobiele RobinettoBars. In de zomer van 2019 hielpen we daarmee meer dan 25 evenementen om een pak wegwerpflessen en watertransport te vermijden. In september wierven we onze eerste werkneemster aan. Tegen het einde van 2019 werkten we in totaal met bijna 6 voltijdse mensen. Ik was aangenaam verrast toen ik ontdekte dat een aantal heel bekwame mensen op een bijna toevallige wijze ons pad kruisten en bereid waren om voor ons te werken. Mensen die onmiddellijk aan de slag zouden kunnen bij een dik en groot bedrijf, mét salariswagen, maar er voor kiezen om te komen werken voor Robinetto, ze bestaan. En we hebben ze nodig, want ook een impact-onderneming is maar waard wat haar medewerkers waard zijn.
Wat ons ook vooruit hielp was de spontane aandacht die we kregen in de pers en andere kanalen. Het interview met Patrick op Zwijgen is Geen Optie kreeg duizenden kijkers. Eind 2018 hadden we de Belgische finale van de Chivas Venture gewonnen, De Chivas venture is één van de grootste internationale wedstrijden voor sociale ondernemers. In maart 2019 mocht ik een week naar Londen voor een accelerator week. In mei was er de internationale finale, waar ik strandde in de kwartfinales. Niets verloren. Integendeel, we kregen 7.500 euro prijzengeld. En ik was een pak ervaringen rijker.
Jeroen Vereecke @ Chivas Venture - (C) Bernard Dekeyzer
Eind 2019 verhuisden we naar Bedrijvencentrum De Punt, richtten daar ons eigen magazijn in en vooral: we hadden intussen meer dan 130 vaste watertaps geïnstalleerd. Voornamelijk in horecazaken, maar ook enkele in scholen en kantoren. Om onze opstart en groei te financieren vonden we de nodige centen bij een brede groep van kleine en enkele grotere investeerders, en bij een op duurzaamheid ingestelde bank. Ik vond en vind het best wel ferm dat ook dat verhaal juist zat: al onze investeerders en financierders staan pal achter ons impact-verhaal. Wie investeert in Robinetto ziet ook de meetbare ecologische impact als een even belangrijk stuk van de return van zijn of haar investering. Dus voor wie het niet wist: ze bestaan dus echt, mensen die kleine of grote risico-investeringen doen zonder uit te zijn op maximale winst. Investeerders die hun centen aanwenden om impact te maken. Ja, er zijn mensen die deugen. Veel.
Wie investeert in Robinetto ziet ook de meetbare ecologische impact als een volwaardig stuk van de return van zijn of haar investering.
2020 zou het jaar worden van De Grote Sprong Voorwaarts. Nu we een pak leergeld hadden geïnvesteerd in de technische en commerciële aspecten van watertaps op evenementen, nu we met meer dan 100 horecazaken onze eerste lichting van ambassadeurs hadden gecreëerd, waren we er klaar voor. Onze eerste marketingcampagnes die naam waardig waren in volle voorbereiding. En we werkten hard aan een aanpak die nog veel meer moest duidelijk maken dat het ons niet om de watertaps te doen was, maar om de impact die we ermee wilden bereiken.
Ik veronderstel dat het een herkenbare uitdaging is bij sociale ondernemingen: starten vanuit een Belangrijk Probleem, met een Grote Oplossing, vervolgens aan de slag gaan met de concrete uitvoering, en dan wakker worden in een bedrijf dat voor de buitenwereld plots misschien toch niet zo heel veel meer verschilt van andere bedrijven. En dan de evenwichtsoefening: zorgen dat het niet alleen voor jezelf en je eerste klanten, maar ook voor je (nieuwe) medewerkers, je nieuwe klanten en de rest van de wereld duidelijk blijft dat het je menens is met die impact, en tegelijkertijd wel een bedrijf uit de grond stampen dat serieus wordt genomen, resultaten neerzet en niet alleen blijft preken voor de eigen parochie. Want met de eigen parochie alleen verander je de wereld niet. Dat is al meermaals gebleken. Het leidt soms tot existentiële, filosofische vraagstukken in mijn sociale ondernemershoofd: als een klant een watertap koopt omdat hij daarmee geld uitspaart, en de milieu-impact van zijn aankoop hem kan gestolen worden, moet ik dan gewoon blij zijn? Of moet ik toch mijn best doen om hem te overtuigen van die milieu-impact? Alsof ik vind dat die klant niet zelf mag kiezen waarom hij een watertap koopt?