Van Kick Off tot Corona en verder #5
< terug naar deel 4 naar deel 6 (slot) >
Deel 5: Het Corona businessplan
Het Virus had dus beslist dat het plan tot nader order in de vuilbak kon. Maart liep ten einde en het was duidelijk. Er waren drie mogelijkheden: ofwel leggen we nu de boeken neer, ofwel zetten we ons bedrijf op pauze, ofwel gaan we nu tegen 200 km/u aan de slag met ons aanbod voor bedrijven, en beginnen we ook nu aan de ontwikkeling van een aanbod voor particulieren. De eerste mogelijkheid negeerden we, de tweede was, gezien onze lopende investeringen en engagementen, geen optie, of toch heel moeilijk. Het werd dus mogelijkheid drie.
Ik besefte dat het helemaal niet zeker was dat we dit gingen overleven. Ook nu, terwijl ik dit schrijf, is het nog lang niet duidelijk of we hier heelhuids doorkomen. Maar toen, en ook nu nog, is het onze enige en dus beste kans. Dit is zo’n moment waarop ik vind dat ik me moet afvragen wat ik te verliezen heb. En zoals meestal op dat soort momenten is het antwoord: niets.
Uiteraard zou het me wel raken als dit project zou crashen. Het zou verdomd jammer zijn. Maar tegelijkertijd is het zo dat we dit bedrijf van in het begin hebben ontworpen zonder al te grote persoonlijke risico’s. Het idee dat ik aan iedereen die hier geld heeft ingestoken zou moeten melden:”Het is niet gelukt. Het is gedaan. Uw geld is weg”, vind ik natuurlijk allesbehalve fijn. Maar tegelijkertijd hebben we ook aan iedereen van in het begin duidelijk gesteld waar het over ging. Stel dat we morgen zouden crashen, zal dit tot nader order voor niemand van de oprichters of de financierders een persoonlijk financieel drama zijn. En zo hoort het ook.
Maar we hebben ons wél geëngageerd om met de geïnvesteerde centen te werken aan een zo groot mogelijke duurzame impact. En engagementen zijn er om nagekomen te worden. Bottomline: hebben we iets te verliezen? Ja, natuurlijk wel, altijd. Hebben we iets te winnen? Absoluut, en nog véél meer dan wat we te verliezen hebben. Dat is ook het grote verschil tussen sociale ondernemingen en andere ondernemingen: bij een sociale onderneming wint iedereen: de klanten, het bedrijf én de planeet. (Eén van de meest duidelijke concrete uiteenzettingen ooit daarover hoorde ik enkele weken geleden van Jonas Mallisse van Too Good to Go).
Fotoshoot RobinettoTap - Maart 2020
Aan de slag dus. Ik val in herhaling, maar nogmaals besefte ik dat ik me gelukkig mocht prijzen met mijn mede-oprichters. Patrick en ik pingpongden een salesplan bij elkaar voor onze aanval op kantoren en werkplaatsen, en momenteel werken we volop aan een pilootproject voor een aanbod voor particulieren. Met de hulp van Jaagbaar pimpten we het prototype van onze nieuwe tap klaar voor een fotoshoot. Wart toverde de gemaakte foto’s om tot een chique folder, en samen met onze medewerkers leverden we de nodige content en zetten we de puntjes op de i. Voilà, hier is ons aanbod voor bedrijven.
Ook in de uitvoering van dit noodplan komen we Corona opnieuw tegen: onze Italiaanse leverancier zit na een complete lockdown met ongeveer vijf weken vertraging op de productie van bepaalde toestellen en onderdelen. En ook de lokale lakkerij die zorgt voor de afwerking van onze Robinetto Taps is pas sinds een week terug actief.
Met de hulp van JayJays boksten we intussen ook een basis online-campagne in elkaar. Meer dan ooit zetten we in op blogposts op onze website, op aanwezigheid op de Sociale media en online advertising. En, as we speak, halen we onze eerste bedrijfsklanten binnen.
Niemand zit te wachten op gejammer van een Gentse startup die het wat moeilijk heeft. Zowat elk bedrijf heeft het moeilijk. En het is wellicht ook niet echt slim om als bedrijf te hard te roepen dat je het moeilijk hebt. Want wie wil er nu werken met een bedrijf in moeilijkheden?
Ik twijfel ook wel over hoe en wat we nu moeten communiceren. Enerzijds zit nu niemand te wachten op gejammer van een Gentse startup die het wat moeilijk heeft. Zowat elk bedrijf heeft het moeilijk, en hey, we beleven iets dat misschien de grootste internationale crisis sinds de tweede Wereldoorlog zal blijken te zijn. En er vallen doden. Veel doden. Anderzijds is het wellicht ook niet echt slim om als bedrijf te hard te roepen dat je het moeilijk hebt. Want wie wil er nu werken met een bedrijf in moeilijkheden? Als de Standaard me belt om te vragen of ik iets wil zeggen over de gevolgen van Corona voor leveranciers van de eventsector, twijfel ik dan ook of dat wel nodig en nuttig is. Maar omdat de vraag wordt gesteld door één van de meer grondige cultuurjournalisten komt (Nick Deleu), ga ik er toch op in. Het IS ook gewoon zo dat wij net zoals alle event-leveranciers en organisatoren serieuze klappen krijgen. Ik probeer in het korte interview ook wel duidelijk te maken dat we ons niet gaan laten doen, en in het uiteindelijke stuk wordt zelfs een hoopvolle quote van mij gekozen als afsluiter. Oef. Niet alleen gejammer.
Om een reden die door de betere psycholoog wellicht wel te verklaren is, krijg ik ook wel zin om het hele verhaal van “Robinetto en de Coronacrisis” eens te vertellen. Een eerste korte versie daarvan post ik op Linkedin, en de lange versie bent u nu aan het lezen. Ik schreef deze tekst tijdens vier sessies, en hoe langer die wordt, hoe meer ik me afvraag wie in godsnaam zo’n lange tekst gaat lezen. Ik raak er niet uit en beslis gewoon om het ook te zien als een test. Bij deze.